Zojuist had ik een moeder aan de telefoon. Zij belde omdat zij zich zorgen maakte over haar dochter, die niet meer naar school wilde. Ik voelde haar wanhoop. En ik dacht terug aan de tijd dat ik me zelf zorgen maakte over mijn kind, dat zich niet begrepen voelde op school. Hoe ik zocht naar iemand die ons kon helpen, maar vooral naar ons zou luisteren. Je zorgen met iemand kunnen delen, iemand die begrijpt waar je tegenaan loopt, welke hindernissen je ondervindt. En die vervolgens objectief naar jouw kind kijkt, en je handvatten geeft waardoor je weer verder kunt. Als ouder heb je soms iemand nodig die je de weg wijst. Zodat je weer kunt geloven in dat wat jij ziet bij je kind, en weer vertrouwen hebt in je vaardigheden als ouder. Ik voelde mij destijds niet gezien en erkend in de zorgen die ik had over mijn kind. En wist daardoor niet goed meer hoe te handelen.
Terwijl ik dit overdenk, loop ik door de tuin. En schiet in de lach. Omdat ik mij voelde als de Boeddha op bijgaande foto. De Boeddha die niet gezien wordt! Fijn dat ik iemand vond die de overhangende bladeren voor mij wegknipte.
Monique Jonkers
mei 2015
