Nog nooit was ik zo gelukkig in mijn werk als nu. Dat realiseerde ik mij onlangs, tijdens een wandeling waarbij de wind mijn hoofd ‘leegwaaide’. Natuurlijk heb ik op plaatsen gewerkt waar ik mij thuis voelde, en waar het werk mij lag. Maar altijd was er wel een rafelrandje, zeker naarmate ik ergens langer werkte. Met studies naast mijn baan probeerde ik het gebrek aan uitdaging op te vullen. Maar ik ervaarde in elke baan na een jaar of drie een zekere routine, die mij niet meer voluit vanuit bezieling deed werken. Ik dacht dan na over een andere werkomgeving, om het ‘nieuwe’ weer te vinden. Ook dacht ik na over mijzelf: wat had ik nodig, waar zou ik echt op mijn plek zijn? Maar echt daarachter komen, deed ik niet.
Al enige jaren begeleid ik kinderen en volwassenen bij hoogbegaafdheid. Ik zie wat hoogbegaafdheid kan betekenen voor iemand, en welke belemmeringen dit soms met zich meebrengt. Ik herken daar zeker ook dingen in. Ook ik heb meegemaakt dat inzichten in een organisatie die ik na drie maanden deelde met mijn leidinggevende, niet op prijs werden gesteld. En dat ik daar niets van snapte. Ik had toch gelijk? Een redenering die ik vaak zie bij hoogbegaafden. In het leven gaat het niet (altijd) om het hebben van gelijk. Er spelen vaak andere zaken mee, minstens zo belangrijk als ‘gelijk hebben’. Rechtvaardig vond ik dat niet.
De voordelen van het zelfstandig ondernemerschap komen tegemoet aan een groot aantal eigenschappen van hoogbegaafden. Autonomie, eigen keuzes kunnen maken, snel kunnen denken en handelen (zonder te hoeven vergaderen en af te stemmen), creativiteit kunnen inzetten, dingen kunnen uitvoeren op jouw perfectionistische manier, zijn daar in mijn geval enkele treffende voorbeelden van. Natuurlijk had ik die redenering al eens gemaakt, en zag ik in dat daar –op papier althans- veel waars in school. Daadwerkelijk de stap zetten en voor jezelf gaan beginnen, durfde ik echter lange tijd niet. Kon ik dat wel, wist ik daarvoor wel voldoende, hoe kwam ik eigenlijk aan klanten, mezelf verkopen – dat kon ik immers niet? Nooit had ik kunnen vermoeden hoezeer mijn welzijn gebaat zou zijn bij deze stap. Hoezeer het tegemoetkomen aan deze eigenschappen samenhing met de manier waarop ik mij voelde. Het overheersende gevoel van geluk, tijdens die wandeling, deed mij de impact hiervan op mijn leven beseffen.
Daardoor realiseer ik mij nu des te meer hoe belangrijk het is dat wij het hoogbegaafde kind zien, met zijn eigenschappen en behoeften. Omdat het gaat om welzijn en geluk.
Oktober 2015
Monique Jonkers