Hoogbegaafde moeder
Deze zomervakantie werd ik gebeld door een moeder. De afgelopen twee jaar had zij zich ingezet voor haar dochter die vastliep op school. Ze was gaan onderpresteren, kreeg last van faalangst en uiteindelijk wilde zij niet meer naar school. In het gezin had dit voor veel spanningen en conflicten gezorgd.
Inmiddels was gebleken dat het meisje hoogbegaafd is. Daarmee waren de problemen niet opgelost, maar was er wel een aanknopingspunt. Zij kreeg begeleiding van een hoogbegaafdheidsdeskundige en veranderde van school. Alles leek in goede banen te zijn geleid.
En precies op dit punt, waar ruimte en ontspanning ontstond, voelde de moeder dat het tijd werd dat zij zelf aan de slag ging. In het proces rondom haar dochter had zij veel herkend van haar eigen schooltijd en vriendschappen. ‘Ik denk er veel over na, maar mijn gedachten draaien rond in een cirkel’, vertelde ze me. Ze wilde graag een gesprek met me, om deze cirkel te doorbreken.
Steeds vaker komen ouders in mijn praktijk, voor zichzelf. Toen zij zelf op school zaten, was hoogbegaafdheid geen ingeburgerd begrip. Nu er steeds meer openheid over dit onderwerp komt, herkennen veel volwassenen een of meer kenmerken van hoogbegaafdheid in zichzelf. Zij begrijpen daardoor hoe het komt dat zij al snel uitgekeken raakten op hun studie en/of baan. Of waardoor zij in vriendschappen niet vinden wat zij eigenlijk zoeken. Maar wat zij niet weten, is hoe het anders kan. Zij hebben vanaf hun vroege jeugd manieren gezocht om een plek te vinden in de wereld. De een heeft zich aangepast aan wat hij dacht dat gebruikelijk was, de ander heeft zich afgezonderd en leeft vooral zijn eigen leven. Weer anderen zijn constant op zoek, omdat zij hun plek nog steeds niet gevonden hebben. Deze zoektocht heeft geleid tot patronen: vaste manieren om het leven te leven. Die vaste manieren ombuigen is lastig. De centrale vraag hierbij is wie je eigenlijk bent en wat je wilt.
Met deze moeder heb ik inmiddels een aantal coachingsgesprekken gevoerd. De vraag wie zij eigenlijk is, was moeilijk voor haar. Zij realiseerde zich dat zij dat niet wist. Dat zij haar leven geleefd had volgens de wensen en verwachtingen van anderen. En dat zij zichzelf ergens onderweg was kwijtgeraakt. Wat een moed heeft zij getoond bij het zelfonderzoek dat volgde. Makkelijk was dat niet. Sommige stappen waren ronduit pijnlijk. Andere stappen kon zij zetten in lichtheid en met humor. Het heeft haar veel helderheid verschaft. Haar en haar gezin.
Haar dochter heeft het proces met veel interesse gevolgd. Vanaf de zijlijn weliswaar. Maar onlangs vertrouwde zij haar moeder toe: ‘Wat goed dat je eindelijk aan jezelf denkt!’. De moeder straalde, toen ze me dat vertelde. En de moeder ziet op haar beurt dat haar dochter hiervan ook weer geleerd heeft, en de keuzes durft te maken die bij haar passen. Zonder zich af te vragen wat de rest van de wereld daarvan vindt of denkt. En inmiddels lukt dat de moeder ook steeds vaker!
Monique Jonkers
september 2015
